Budziszyn jest politycznym i duchowo-kulturalnym centrum Serbołużyczan. Tutaj znajdują się najważniejsze instytucje polityczne i kulturalne tego najmniejszego narodu słowiańskiego. Istnieją szkoły i przedszkola, gdzie rozmawia się i uczy języka serbołużyckiego.

Przed ponad tysiącem lat wielkie połacie północnych i środkowych Niemiec zostały zasiedlone przez plemiona słowiańskie. Za datę założenia Budziszyna dziś przyjmuje się rok 1002, kiedy to poraz pierwszy w jednym z dokumentów wspomniano o nim jako o głównym grodzie Milczan. Tak więc, już od tysiąca lat mieszkają tutaj wspólnie Serbołużyczanie i Niemcy.

Dzisiaj na terenie Łużyc żyje około 60 000 Serbołużyczan, którzy poza Republiką Federalną Niemiec nie mają innej ojczyzny. Od 5 do 10% mieszkańców miasta podaje się za Serbołużyczan. Miasto przyznaje się do swej kultury i historii niemiecko-serbołużyckiej, co widać chociażby w dwujęzycznych nazwach wszystkich ulic, placów oraz ważniejszych instytucji publicznych. W statucie miasta podkreślono, że współistnienie tych obu narodów jest dla niego ogromnym wzbogaceniem. Dlatego radni miasta uchwalili ustawę o wspieraniu kultury i języka Serbołużyczan, utworzyli grupę roboczą zajmującą się sprawami narodu serbołużyckiego.

Język serbołużycki należy do zachodniosłowiańskiej grupy językowej. Podczas gdy język górnołużycki, mówiony wokół Budziszyna zbliżony jest bardziej do języka czeskiego, to język dolnołużycki, mówiony wokół Cottbus (Chociebuż) zbliżony jest bardziej do języka polskiego.