Katedra Św. Piotra (Dom St. Petri)

Plac Fleischmarkt (Rynek mięsny)

Katedra Świętego Piotra jest wspólnym domem nabożeństw katolików i protestantów od roku 1524. Jest ona najstarszym a zarazem największym kościołem symultanicznym w Niemczech. Regulaminy i umowy prawne dotyczące świątyni, jej własności oraz godzin sprawowania nabożeństw, które zawarto jeszcze w okresie reformacji, obowiązują do dzisiaj i są skrupulatnie przestrzegane przez obie parafie chrześcijańskie.

Już około roku 1000 w miejscu obecnej katedry powstał pierwszy kościół parafialny. Około 1213/21 nastąpiło powołanie rady kolegiaty Świętego Piotra i rozpoczęto budowę katedry. Wzniesiono poczatkowo skromną budowlę, która swój obecny kształt otrzymała znacznie później, bo po roku 1430. W 1456/63 zostaje dobudowana czwarta, południowa nawa, ale dopiero w latach 1492/97 wnętrze katedry otrzymało ostatecznie swoje późnogotyckie wykończenie.

Po wielkim pożarze miasta w 1634 wznowiono prace budowlane a wystrój wnętrz zmieniono na styl barokowy. Spośród planowanych dwóch wież, zostaje ukończona jedynie wieża południowa, która w roku 1664 otrzymała barokowe zwieńczenie w postaci hełmu. Jako Katedra była restaurowana w latach 1882/85, 1950/53 i 1987. Po tym, jak we wrześniu 2007 zakończono odnawianie fasady, to w listopadzie 2015 zakończono remont we wnętrzu Świątyni. W Katedrze rozbrzmiewają często dwa imponujące pełnym dźwiękiem zabytkowe organy: w części ewangelickiej organy budziszyńkiej firmy Herman Eule z roku 1910 (Orgel Opus 119 „Orgelbau Hermann Eule“), i w katolickiej części, mniejsze z tradycyjnego budziszyńskiego warsztatu Leopolda Kohla (Bautzener Traditionswerkstatt Leopold Kohl).

W 1921 roku Katedra budziszyńska stała się katedrą Biskupstwa Miśnieńskiego (Dom Kathedrale des Bistums Meißen), a od 1980 zyskała status Konkatedry Diecezji Drezdeńsko-Miśnieńskiej (Konkathedrale des Bistums Dresden-Meißen).

Kontakt

Kościół Taucherkirche

Löbauer Straße

W roku 1553 kaplica Maryjna (Marienkapelle) została przeniesiona z należącego do miasta lasu Taucherwald koło Uhyst do Budziszyna. Po uszkodzeniach spowodowanych przez burzę odbudowano ją w latach 1598/99. Ponownych szkód doznała w latach 1620 do 1639, kiedy to odbudowa okazała się znów konieczna. Przy czym konstrukcja dachu wyszła nieco krzywo. Dzisiejsze ożebrowanie dachu pochodzi jeszcze z tamtych czasów.

W latach 1778 do 1859 Kościół był wielokrotnie uszkadzany i przebudowywany. Przykładowo, dobudowany w 1587 roku „szpital“ zburzono w 1899 roku. Po roku 1917 nastąpiło fundamentalne odnowienie kościoła. W 1954 naprawione zostają organy (Kohl-Orgel) i zrekonstruowane wnętrze kościoła. Dzisiaj Kościół Taucherkirche służy do odprawiania nabożeństw, a zwłaszcza uroczystości pogrzebowych. Od 1997 wykorzystuje się go też do innego rodzaju imprez, szczególnie do organizowania koncertów. Odbywają się one z reguły w drugą niedzielę miesiąca od marca/kwietnia aż do listopada.

W 1997 powołano fundację na rzecz Kościoła (Stiftung Taucherkirche), która bardzo się angażuje w utrzymanie tego ponad 400-letniego zabytku. Działalność fundacji uzależniona jest od wpływów z datków i darowizn.

Kontakt

Kościół Św. Michała (Michaeliskirche)

Plac Wendischer Kirchhof

Ta późnogotycka budowla została wzniesiona w 1450, od 1619 roku służyła ona już ewangelickim mieszkańcom niemieckich i serbołużyckich wiosek wokół Budziszyna jako kościół. W latach 2005 do 2007 ten należący do parafii ewangelicko-luterańskiej kościół pod wezwaniem Św. Michała zostaje całkowicie odrestaurowany.

Kontakt

Kościół Marii i Marty (Maria-und-Martha-Kirche)

Plac im Augusta Bebela (August-Bebel-Platz)

Obiekt sakralny zwany także czerwonym kościołem („rote Kirche“) jest największym kościołem ewangelickim w Budziszynie. Kiedyś położony przy ulicy Steinstraße został ze względu na poszerzenie miasta w kierunku wschodnim przeniesiony pod koniec XIX wieku w obecne miejsce. Poświęcenie jego nastąpiło podczas pierwszego Adwentu 1891 roku. Dreźnieński architekt Christian Schramm zaplanował kościół Marii i Marty w stylu neogotyckim.

Kontakt

Kościół klasztorny Św. Klary (Klosterkirche St. Clara)

Klosterstraße

„Klasztor Klarysek od Wieczystej Adoracji“(„Kloster der Klarissen von der ewigen Anbetung“) istnieje w Budziszynie od roku 1925. Wtedy przesiedliły się tu 4 siostry i 4 postulantki z klasztoru w Wiedniu. Klasztor nie tylko przetrwał pochmurny okres NRD, ale rozrósł się nadspodziewanie. W 1950 został wyraźnie rozbudowany. W 1971 kościół klasztorny, ukształtowany przez dreźnieńskiego artystę Friedricha Pressa, urządzono jako kościół modlitewny również dla mieszkańców miasta.

Obecnie żyje w klasztorze 10 sióstr zakonnych świętej Klary, nie wychodząc poza teren im przeznaczony. Do niezwykłości znajdujących się w klasztorze zaliczyć można, oprócz nowoczesnego wyobrażenia Chrystusa, dzieła Friedricha Pressa, także ogród klasztorny. Tutaj w roku 2006 zasadzono gruszę, która pochodzi od słynnego drzewa (Klara-Birnbaum) z Klasztoru Sióstr Klarysek w Brixen. W 2014 zostaje też poświęcony Ogród Franciszka (Franziskusgarten). Znajduje się tam wkomponowane w naturę odzwierciedlenie „Pieśni słonecznej“ Franciszka z Asyżu, pozwalające w nowy spósób spojrzeć na „Akt Stworzenia“. Ogród otwarty jest codziennie jako miejsce spokoju i skupienia.

Kontakt

Kościół Matki Boskiej (Liebfrauenkirche)

Plac kościelny (Kirchplatz)

Kościół „Naszej ukochanej Pani“ (Kirche „Unserer Lieben Frau“), zwany także Kościołem serbołużyckim („sorbische Kirche“) był niegdyś położony poza murami miejskimi, więc niszczono go wielokrotnie w kilkusetletniej historii. Między innymi dlatego obecne wyposażenie wnętrza pochodzi z roku 1998.

Światynia ta została po raz pierwszy wzmiankowana w 1293 roku jako kościół „do Naszej ukochanej Pani”(„zu Unserer Lieben Frau“) przy Rynku Solnym (Salzmarkt), czyli dzisiejszym placu kościelnym (Kirchplatz). Od 1318 do 1865 znajdował się tu także cmentarz. W 1431 Kościół został zniszczony przez Husytów a w 1443 odbudowany. W latach 1620, 1634 i 1686 kościół ulegał pożarom, bądź burzą go działania wojenne. W końcu w roku 1690 powstaje nowa konstrukcja kamienna. Od 1647 obiekt ten służy mieszkańcom przedmieść, jak też katolickim Serbołużyczanom z pobliskich wsi jako kościół parafialny w zastępstwie zniszczonego w 1634 roku Kościóła Św. Mikołaja (Nicolaikirche). W 1848 budowla zostaje odnowiona i wewnątrz odrestaurowana. Od 1864 do 1900 otrzymała swój ostateczny obecny wygląd. W latach 1897, 1936, 1972 / 73 i 1998 następowały kolejne renowacje. Dziś Kościół ten jest filią Parafii Rzymsko-Katolickiej Katedry Św. Piotra (Kościół serbołużycki).

Kontakt